Parayla onurluk satın alanlar!
Nasıl bir zihniyet elbette ki anlayamadık.
Üzülsek neye yarar ki?
Sırf ön planda olmak, sözüm ona başarılı görünmek ve konusunda bir tek olmak, hatta ve hatta olmayan bir durumu sanki de varmış gibi kamuya lanse etmeye çalışmak.
Hem de para karşılığı alınan plaketlerle.
İlk duyduğum zaman inanmamıştım doğrusu.
Olur mu öyle şey deyip işin içinden çıkmıştım ama sonrasında gerçekten de hiç alakasız bir zamanda alınan plaketleri ve tertip edenleri gördüğüm zaman, anladım ki her şey gibi bu işinde çivisi çıkmıştı.
Düşünsenize sırf sözüm ona Türkiye genelinde ki sözde bir yayın uğruna, 50 TL lik bir plaket için verilen ve sözde başarı olarak gösterilen binlerce liralık koskocaman yalan…
Hem de saçma sapan bir tören eşliğinde uydurulan yalan…
Dürüstlük türküsünün son ki nakaratı da bu olsa gerek!
Hayret ettik ama elden gerçekten de bir şey gelmiyor.
Sahte diploma, sahte doktor hatta ve hatta sahte koca ve şimdi de bu.
Tören eşliğinde sahte başarı belgesi!
Rahmetli Kemal Sunal ın “deli deli küpeli” filmi misali,
Çevremizde o kadar çok var ki hangi birisine alkış tutalım diye şaşırmaktansa, yalancı çobanın hikâyesi misali özellikle de hepsini “ti” ye almak lazımmış vesselam…
Aşağılık kompleksinin görülebilen kısmı bu olsa ancak bu kadar olur.
Heyhat!
Gerçek olan nemiz kaldı acaba?
Okuduğumuz okul, cebimizde ki para, yanı başımızda ki dost, el uzattığımız akraba, merhabalaştığımız komşu!
Ne kaldı?
Sanki de hepsini parayla satın almışız gibi geldi şu an.
Para bitince, onların tamamının hükümleri de bitmiş gibi hissettim iyi mi?
Samimiyetimiz ve özellikle de dürüstlüğümüz gibi kaldı mı ki acaba, hangi gerçek bir gazeteye (!) kayıp ilanı versek;
Geçmişimize ve insanlığımıza dair ne varsa kaybettik, hükümsüzdür!
Diye…