Teknoloji dünyasının dışında kalan dönemlerde, insanların korkuları top ve tank sesleriyle, askerlerin görüntüsüyle ve şehir ile köylere hâkim olan dehşetle şekillenirdi. İnsanlar korktuklarında bir köşeye sığınır, bazen bu köşe bir ahırın ya da ambarın içi olurdu.
Dünyanın bir köşesinde ise bazı insanlar, olup bitenlerden habersiz, kendi sessiz yaşamlarını sürdürürlerdi.
Oysa günümüz dünyasında, iletişim araçları sayesinde korku ve huzursuzluk, yeryüzünün en uzak noktalarına kadar yayılıyor.
İnsanlar artık şaşkın ve dağılmış durumda; dışarıdan cesur görünseler de iç dünyaları fırtınalarla dolu. Günlük yaşam, belirsizlik ve zihinsel karmaşa içinde sürüyor.
Her bir insan, haberler ve modern iletişim araçları aracılığıyla, adeta kendi içinde bir savaş meydanında yaşıyor. Ruhlarına yönelen bilgi bombardımanı, insanın doğal dayanma sınırını çoktan aşmış durumda.
Bunun sonucu olarak, toplumda davranışsal çarpıklıklar gözle görülür hâle geliyor. Dünya artık, içinde kaygıyla dolu insanlar barındıran bir odaya dönüştü. Her biri kendi iç savaşında, hazırlıksız ve sığınaksız yakalanmış durumda; artık kaçılacak bir ahır bile yok.
Peki bu insanlarla ne yapmalı?
Bir de kendi kültürünü ardında bırakıp başka diyarlarda yaşayan göçmenler var. Yeni bir kültürün içinde yaşamaya alışsalar da, asıllarını aramaktan vazgeçemiyorlar. Sürekli arkalarına bakan bir koşucu gibi, “Acaba hâlâ bir iz kaldı mı? Nereden geldim?” diye soruyorlar.
Yabancıların arasında yaşamaya alışmış olsalar da, içlerinde kapanmayan bir boşluk hep var.
Gerçekte bizler, korku içinde ama medeniyet maskesiyle yaşayan insanlarız.