Erzurum’a kar geldi.
Kimi “rahmet” dedi, kimi “bereket”…
Ama kimse çıkıp şunu yüksek sesle söylemedi:
Bu kar herkes için aynı yağmıyor.

Bir evin camından bakınca romantik,
Bir arabanın camından bakınca kartpostal,
Bir kayak merkezinden bakınca eğlence,
Ama sabahın ayazında işine yürüyen için…
Tam anlamıyla çile.

Zengin için kar, hafta sonu aktivitesi.
Fakirin için kar, pazartesi korkusu.

Bir yanda kış lastiğini taktırmış,
Garajdan arabasına binip
Isıtmalı koltukta kahvesini yudumlayanlar…
Diğer yanda sabah ezanıyla uyanıp
“Bugün yevmiye çıkar mı?” diye düşünenler.

Aynı kar yağıyor ama
Birinin üstüne huzur,
Ötekinin üstüne dert yağıyor.

Kayak takımı olan için kar spor,
Botu delik olan için kar eziyet.

Birileri “kar romantiktir” diyor.
Romantizmi pencereden seyredince güzel.
Ama romantizm,
Islak çorapla otobüs beklerken
Ayağın donuyorsa bir anlam ifade etmiyor.

Belediyenin kar temizleme aracı,
Önce ana caddeden geçer.
Lüks sitelerin önü pırıl pırıl olur.
Arka sokaklarda ise çocuklar değil,
İnsanlar düşer.

Kar, adaleti de ortaya çıkarır.
Kimin hayatı kaygan,
Kimin hayatı zaten yokuş…

Kimileri kar yağınca
“Ne güzel manzara” der,
Kimileri “Bugün işe gidebilecek miyim?” diye hesap yapar.

Zengin, karda kayar.
Fakir, karda sürünür.

Bir taraf Instagram’a fotoğraf koyar,
Diğer taraf evde kömür kaldı mı diye bakar.

İşte bu yüzden kar;
Birine rahmet,
Birine bereket,
Ama çoğuna sabır sınavıdır.

Karın suçu yok elbette.
Suç, bu şehirde
Kışa herkesin eşit girmemesinde.

Çünkü bu memlekette
Her mevsim aynı gerçeği söyler:
Zengin her şartta rahat,
Fakir her şartta yalnızdır.

Kar yağdı Erzurum’a…
Ama yine belli oldu:
Bu ülkede doğa eşit,
Hayat adaletsiz.