Her Gün Yeni Bir Etiket, Eski Bir Cüzdan

Fiyatlar koşuyor, maaşlar yürümeye bile utanıyor. Market rafları sanki yarış pistine dönmüş; dün gördüğün rakam bugün tanınmaz halde. TÜİK rakamları makyajlıyor, ama kasa fişi makyaj tutmuyor. Her yeni zamla birlikte, halkın umudu bir basamak daha geriliyor. Artık alışveriş değil, hayatta kalma mücadelesi veriliyor.

 Taksite Bölünen Hayatlar

İnsanlar artık sadece faturalarını değil, nefesini de taksite bölüyor. Maaşın yattığı gün umut, üç gün sonra endişe başlıyor. Ev almak hayal olmaktan çıktı, lüks bir şaka haline geldi. Kira ödemek mucize, doğalgaz yakmak cesaret işi. Yönetenler “sabır” diyor, ama bu millet sabrı da tüketime kattı; o da bitmek üzere.

Sabır Güzel Şey, Ama Kiminle?

Evet, sabır güzel şey... Ama dolarla mı sabırlı olacağız, yoksa asgari ücretle mi? Herkes “sabır” derken kendi arabasının klimasını açıyor, ama halkın otobüsündeki cam bile açılmıyor. Sabır telkin edenlerin sofrası doyurucu, sabredenlerin sofrası boş. Aradaki fark, vicdanla ölçülse kimsenin yüzü kalmazdı.

 Cebimiz Yanıyor, Umudumuz Üşüyor

Milletin cebi yanıyor, vicdanlar üşüyor. Ekonomi dibe değil, insan psikolojisi dibe vurdu. Yorgun, umutsuz, kırgın bir toplum olduk. İnsanlar artık gelecek planı değil, bugünü nasıl atlatacağını düşünüyor. Sabır taşı çatladı, ama hâlâ “dayanın” diyorlar. Dayanıyoruz da... Kime kadar, nereye kadar?