Makine Akıllandı, İnsan Unutkanlaştı

Bir yapay zekâ artık şiir yazabiliyor, resim yapabiliyor, hatta sohbet ediyor.
Ama insanlık hâlâ empati güncellemesini bekliyor.
Her şey hızla dijitalleşti, ama vicdan hâlâ eski sürümde takılı kaldı.

Bir tıkla dünyanın öbür ucundaki haberi okuyabiliyoruz ama yan dairedeki yaşlı komşunun hâlini bilmiyoruz.
Yapay zekâ duyguları taklit etmeyi öğreniyor,
biz ise duyguları yaşamayı unutuyoruz.

Kodlar Doğrulanıyor, İnsanlık Çöküyor

Bugün her sistemde güvenlik duvarı var, ama insan ilişkilerinde yok.
Veriyi koruyoruz, vicdanı unutturuyoruz.
Bir ekranın başında “beğen” tuşuna basmak kolay, ama gerçek hayatta el uzatmak zahmetli.

Artık herkesin aklı cebinde,
kalbi ise şarjı bitmiş bir cihaz gibi kenarda bekliyor.
Yapay zekâ gelişiyor ama insanoğlu, duygusal olarak kendini sıfırlıyor.

Ve sormadan edemiyor insan:
Yapay zekâ bizi geçecek diye korkuyoruz ama
belki de çoktan geçti...
Çünkü o her gün öğreniyor,
biz her gün bir şeyleri unutuyoruz.