SIFIR NUMARALI HÜCRE

Boynumuz ağrıdı batıya bakıp durmaktan,

Üstelik batının mil çektiği gözlerle 

Bakıyoruz batıya.

Nuri Pakdil

Ne kadar da doğru söylüyormuş Nuri Pakdil ağabey. Batı sinmiş içimize ne zaman bir roman alsam elime klasiklerin isimleri kulağımda çınlamaya başlıyor. Roman onlardan sorulur bilgisi beynime/beynimize adeta kazılmış. Ta ki Erzincan’ın yıllarca sesi olmuş Halil İbrahim Özdemir ağabeyin Sıfır numaralı hücre romanını okuyana kadar. 

Casuslukla suçlanıp Suriye'nin zindanlarında umudunu yitirmeden yaşayan Vakkas Bey'in hayatını işlediği roman buram buram Anadolu kokuyor. Sevginin hasretin gurbetin kelimeleri arasında kol gezdiği romanda Anadolu'nun içine sinmiş edepte yatıyor.Alıştığımız,  yapılan kötülükleri tacizleri ve tecavüzleri en ince ayrıntısına kadar anlatan romanlara inat, Sıfır Numaralı Hücre romanının iyiliği ve umudu yücelten bir kurgusu var. Kötülüklerin derinliklerine dalmayan onları afişe etmeyen cümleler arasında yolculuk etmek okurken okuyucuya ayrı bir tat kazandırıyor. Okuyan herkese de bu tadı kazandıracağına da yürekten inanıyorum.

Her şeye rağmen yaşadıklarını not eden romanın karakteri hikayeleri unutturmamak gerektiğini eğer hikayeler unutulursa tekrar yaşanacağını üstüne basa basa söylemesi de bayağı düşündürücü.Gerçek bir hayat hikâyesinden esinlenerek yazılan romanda ana karakterin on yıl esaret altında nefes alabilmesinin tek yolunun inanmak olarak açıklaması da bence emperyal güçlerin algılarını çökertmeye yetip de artıyor. 

Bu romanın gerçek yaşamdan esinlenerek oluşturulan kurgusu ile ben bir kere daha insanın başına her şeyin gelebileceğini bir kez daha müşahede etmiş oldum. ‘İnsan, ne oldum değil, ne olacağım demeli ‘ sözünü bu vesile ile bir kez daha andım.

Doğu yayınlarından 2025 Ekiminde çıkan 334 sayfalık eser okuyucuyu akıcı diliyle de büyüleyecektir. Çünkü Sıfır Numaralı Hücre adlı romanı elinize alınca bırakmak istemiyorsunuz. Bu eserle Halil İbrahim Özdemir ağabey kendi üstüne düşen zulmü unutturmama sorumluğunu yerine getirmiştir.  Şimdi bu emaneti okuyucular olarak bizim sahiplenmemiz ve duyurmamız gerekir.