Sevmek ve sevilmek bambaşka şeyler gerçekten. İnsan yaratılan her şeyi sevebilir. Bir çiçeği, bir hayvanı, bir nesneyi, bir insanı ve bunların tamamını sevebilir. Kimisi orkideyi çok sever kimisi papatyayı. Kimisi bir kediyi kimisi bir kuşu. Bazı insanlar annelerini bazılarıysa babalarını çok sever. Biraz daha yaş almış insanlar evlat gibisi yok derler. Bunun bir tık daha ötesi ise torun kadar tatlı bir şey yok cümlesi olur. Bunların hepsinden öte yâr sevmek vardır. Bu öyle bir histir ki kaçarak kurtulamaz insan. Zamanla ikna olur sevdiğine. Kalbi titrer en derinden. Ne yapacağını bilemez, avare avare gezer durur âdemoğlu. Derin titreşimler yüksek sarsıntılar meydana getirir dünyasında insanın. Bir tereddüt uyandırır ki milyarlarca ispat yapılsa bile şüpheler giderilemez. Çünkü beyin yüreğin kontrolünde düşünür bir hal almıştır artık. Tek fikir ve soru vardır artık içerde. Sevdiğim gibi sevilir miyim? Bunalım başladıysa o insanın vay haline.. 

Gördüğü her şeyi yâri sanar. Duyduğu her ses yârin sesidir. Aldığı her koku yârdan gelen bir misktir. Ve daha nicesi.. Öyle bir korku tevessül etmiştir ki kurtulmanın tek bir yolu vardır: Sevilmek.. 

Seven sevilmeye ihtiyaç duyar, karşılık arar sevgisine. Tek beklentisi bu olur. Zamanla öyle bir raddeye gelir ki beklediği karşılığı da istemez olur. Sadece sever, sever ve sever. Dili tutulur sesi çıkmaz, gözleri kör olur görmez, kulakları sağır olur duymaz.. Kalbini bağlamıştır sevgiliye kördüğüm olmuş bir iple.  Mühürlenmiş gibidir adeta kapıları. Ondan başkası açamaz ve giremez. 

Sevmek beklemeyi bilmeyi gerektirir. Beklemek ise seveni pişirir, olgunlaştırır. Çünkü beklemek sabır işidir. İnsan neyi beklerse beklesin sonunda vuslat olsun ister. Kimi evladına, kimi sağlığına kimisi de sevdiğine kavuşmak ister. Velhasıl kelam her bekleyen beklediğine ulaşmak ister. Bekleyene mi zor olur yoksa bekletene mi diye de sormak gerekir. Bekleyen muhatabını bir cevap uğruna zor duruma soktuğu için kendini haklı görmez. Bekleten ise menfi bir cevabin vereceği hasardan dolayı zor durumdadır belki de. Acaba insan sevmekten mi yoksa sevdiğinin kendisini seveceğini beklemekten mi haz alır? 

Zaman herkes için kıymetlidir ancak bazıları için su gibi akıp giderken bazıları için geçmek bilmez bir mefhumdur. Seven insan ne olursa olsun sevdiği için zaman ayırır. Zaman ayırmak en hafif tabirdir çünkü belirlenebilir zaman dilimi içerisinde sevdiğini düşünmeden geçirdiği bir an dahi yoktur. Elinden gelse zaman yaratmak ister. Ancak çoğunlukla beklemekle geçer zamanı seven insanın. Olur da beraber vakit geçirdikleri bir süre olursa gecelerin nasıl gündüz olduğunu bilemez. Arkasından gizli gizli baktığı bitmek bilmez âna takılıp kalıverir. Sevmek için kısa olan bu zamanda gönlünü almayı arzular durur..

Sevmek, hissedilebilen bir duygu ve aynı zamanda ihtiyaçtır aslında. Ancak duygular bazen karmaşıklaşır, girift bir hal alır. Önemli olan nefsin kulağa fısıldadığı aslında olmayan yanlış duygulardan sevgiye teslim olarak kurtulmaktır. Muhatabının ıstırabını dindirebilmektir. Korkmadan cesaretle yürüyebilmek hatta koşmaktır. Ucu bucağı görünmeyen bir ummanda yorulmadan kulaç atabilmektir. Sonsuz gökyüzüne kanatsız bir şekilde uçmaktır. Alabildiğine parlayan güneşe yanmak uğruna yaklaşmaktır…

Sevmek anlayış gerektirir, yeri gelir incitmemek için susmayı, yeri gelir bülbül gibi şakımayı gerektirir. Havanın soğukluğuna rağmen üşümemeyi, rüzgârın varlığına karşı savrulmamayı gerektirir. Damar damar parçalansa da sevenin yüreği dışarı karşı gülmeyi gerektirir. Fersah fersah uzaklaşsa da her şey, tatlı bir tebessüm ile mülayimliği gerektirir. Kan gövdeyi götürse de gönlüne hükmetmeyi gerektirir. Yükün artsa dünyanın tüm zorlukları bir araya gelse de vazgeçmeden dinlemeyi gerektirir. Her zorluğa tahammül etmeyi, kaçmamayı gerektirir. Çok sevmeyi değil güzel sevmeyi öğretir..

Ali Haydar Karabıyık