Birileri bu ülkede yoksulluğu sabırla karıştırdı. Aç kalan insanlara "kanaatkâr" denildi. Kendi payına düşeni değil, bize ait olanı da aldı bazıları. Biz sustukça, onlar büyüdü. Biz kıt kanaat geçindikçe, onlar semirdi. Bir kuru ekmekle doyanları "ne güzel, azla yetiniyorlar" diye alkışladılar. Oysa biz mecburduk, onlar ise zalimce seyredenlerdi.

Yıllarca “olanla yetin” dediler. “Azıcık aşım, kaygısız başım” sözünü dillerine pelesenk ettiler. Ama ne hikmetse o aş her zaman bizim soframızdaydı yok, onların sofraları ise taşardı. Yetmedi; emeğimizi kutsal saydılar ama hakkını vermeye gelince unuttular. Terimizi dua saydılar, ama karşılığını vermediler.

Bize tevekkülü öğrettiler, kendileri ise torpili.
Bize sabrı öğrettiler, kendileri ise lüksü.
Bize sessizliği sevdirdiler, çünkü sesimiz onların uykusunu kaçırıyordu.

Şimdi soruyorum:
Yoksulluğa alışmak mı fazilet?
Hakkını aramak mı günah?

Doymayanlar biz değiliz. Biz karnı açken bile gönlü tok olanlarız. Ama artık susmuyoruz. Çünkü sessizliğimiz onların doyumsuzluğunu besliyor. Bir kuru ekmeğe razı olmamızı "huzur" zannedenlere inat, biz artık hakkımızı haykırıyoruz.

Adalet, sadece mahkeme duvarlarına asılan bir kelime olmamalı.
Adalet, sofrada da olmalı. Hayatta da, maaşta da, fırsatta da...

Yıllarca sustuk. Çünkü umudumuz vardı.
Ama umut sadece sabretmek değildir,
Umut, değiştirmek için ayağa kalkmaktır.

Kuru ekmekle doyanlar zannetmeyin ki razıdır,
Zannetmeyin ki suskun olan razıdır.
Biz sadece yeter dedik artık!
Ve bu “yeter” sözü, sizin saltanatınızı yıkacak kadar güçlüdür.