Adaletin terazisini kendi cüzdanıyla tartanlar türedi.
Sistem kendi işine yarıyorsa “mükemmel düzen” diyor. Ama bir gün o düzen azıcık tersine dönerse, bir anda mazlum pozlarına giriyor, “bu ülke yaşanmaz” diye çığlık atıyor.

Geçen haftaya kadar ihale alıyordu, bu hafta alamadı: Hemen muhalif.
Dünyevi çıkarları garanti altındayken sus pus oturuyordu, bugün makamı sallanınca bir anda “özgürlük savaşçısı” oldu.
Geç o işleri tatlım! Bu millet her şeyi unutur ama kimin ne zaman sustuğunu unutmaz.

Bu ülkede ne adalet istiyorlar, ne eşitlik.
İstedikleri tek şey: Kendi menfaatlerinin bozulmaması.
O yüzden düzen bozuksa da sorun yok, yeter ki kendi tabak dolu olsun.
Komşusu aç mı, işçi eziliyor mu, hukuk çiğneniyor mu, umurunda değil.
Ama o tabak bir gün boşalırsa…
O zaman başlıyor ağlamaya: “Bu ülkede yaşanmaz!”

Kusura bakma ama bu millet artık senin çıkarına göre şekillenen bu sahte adalet tiyatrosuna seyirci değil.
Adalet dediğin şey, “bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın” değil.
O yılan bir gün seni de sokacak, işte o zaman ağzında kalan son cümle şu olacak:
“Keşke zamanında ses çıkarsaydım.”

Ama iş işten geçmiş olacak.

 HakanDikmen 

Hakikati Yazmak Cesaret İster