Yalanla yoğrulanlar erdem dersi veriyor, yıllarca halkı sömürenler şimdi “adalet elçisi” pozlarında. Ne oldu da her şey böyle başa döndü, yoksa biz mi hâlâ aynı yerdeyiz?

Bir şey oldu…
Kasnak yuvarlandı, elek oldu.
Dün ne yaptıysa bugün onun tam tersini anlatan, geçmişi unutturup melek kostümüyle gezen o “eski kaşarlar” yeniden sahnede.

Yıllarca koltuk sevdasına dalkavukluk edenler, şimdi halka “şeffaflık” anlatıyor.
Adam kamu malı yerken yakalandı, şimdi “ahlak manifestosu” yazıyor.
Yıllarca susanlar, şimdi sokaklarda mikrofon kapıp “özgürlük savaşı” veriyor.
Bir insan hem bu kadar rahat unutabilir mi geçmişini, hem de bu kadar özgüvenle konuşabilir mi?
Demek ki ülkenin en büyük fabrikası hâlâ “algı üretim merkezi”…
 

Eskiden bir şeyin eskidiği anlaşılırdı. Şimdi her şey makyajlı.
Eski kaşar dedik ya, artık onlar bile sanki yeni paketlenmiş gibi.
Halkın aklıyla alay edenler hâlâ kürsüde, hâlâ ekranlarda, hâlâ manşetlerde.
Onlara göre halkın hafızası “24 saatlik”...
Bugün söyledikleriyle yarın söyledikleri tutmasa da kimse sormuyor: “Dün ne diyordun?”

Çünkü soran kalmadı.
Soran işsiz kaldı.
Soran linç yedi.
Soran ötekileştirildi.
 

Bu ülkede doğru bildiğini söyleyen köşeye itildi,
Üçkâğıtçılar vitrine çıktı.
Vicdanı olan sustu, arsızlar kürsüye çıktı.
Ve en acısı, millet bunu sineye çekti.

Eskiden yanlış yapan utanırdı. Şimdi utananlar, yanlış yapmadığı hâlde özür diliyor.
Çünkü ses tonunu yükselten, yalanı daha iyi pazarlayan, algıyı yöneten “kazanıyor”.
Gerçekler mi?
Bir köşede diz çökmüş hâlde bekliyor.

Eskiler, eskisi gibi değil.
Ama halk da artık saf değil.
Bu oyunun son perdesi yaklaşıyor.
Kasnak yuvarlandı, ama elek neleri geçirecek…
İşte onu hep birlikte göreceğiz.