Bu ülkede herkes şikâyetçi.
Hayattan, devletten, trafikten, insandan... Ama kimse “acaba bende de bir pay var mı?” diye sormuyor.
Trafikte sinirlenip korna çalan da adalet istiyor; sıraya kaynayan da “torpili olan yükseliyor” diyor.
Yani kısaca: Hepimiz suçsuzu oynuyoruz, ama sistemin çarkına bir şekilde omuz veriyoruz.

Değişim istiyoruz, ama konfor alanımıza dokunmadan.
“Burası böyle kardeşim” cümlesi, memleketin resmi sloganı olmuş durumda.
Herkesin ağzında aynı replik: “Benim elimden ne gelir ki?”
Oysa hepimizin eli, bir şeyleri bozarken gayet güzel çalışıyor.

Bu ülkenin en büyük sorunu cehalet değil, ikiyüzlülüğün normalleşmesi.
Kimse iyi insan olmak istemiyor; herkes sadece “iyi görünmek” peşinde.