Memleketin yarısı yoksulluk sınırının altında.
Diğer yarısı, “yoksulluk” kelimesinin anlamını bile sözlükten bakmadan bulamaz.
Ama meseleye gelince… herkes ekonomist.
Kimi “faizler insin” diye bağırıyor, kimi “çıkması şart” diyor.
Sokaktaki manavdan holding patronuna kadar, herkesin cebinde Nobel Ekonomi Ödülü var sanki.
Fakat nedense, gerçekler bu kadar “bilgili” insana rağmen değişmiyor.
Belki de sorun, kimin haklı olduğu değil…
Haklı çıkma uğruna kimlerin battığını görmezden gelişimizde.

Memleketin yarısı yoksulluk sınırının altında.
Diğer yarısı, yoksulluk kelimesinin anlamını bile sözlükten bakmadan bulamaz.
Ama meseleye gelince… herkes ekonomist.
Kahvede oturanından televizyona çıkanına kadar, elinde cetvelle grafik çizen tipler.
Biri “Faiz insin” diyor, diğeri “Faiz çıkmazsa mahvoluruz” diye bağırıyor.
Sanki her sabah kahvaltıda Merkez Bankası raporu yiyorlar, üzerine de IMF verileriyle çay içiyorlar.

Ama nedense, onca “bilgiye” rağmen pazar filesi hâlâ yarım doluyor.
Çünkü bu memlekette ekonomi konuşmak bedava, yaşamak pahalı.

Bir kesim, markette fiyat görünce tansiyonu fırlıyor.
Diğer kesim, aynı marketin organik reyonunda “Bu zeytinyağı biraz ekşimsi” diye yorum yapıyor.
Biri kira gününü beklerken uykusuz kalıyor, diğeri yazlık-kışlık villalar arasında “Hangi manzara huzurlu?” tartışması yapıyor.

İşin tuhafı, bu iki uçtaki insanlar birbirine ders vermeye bayılıyor.
Yoksula “Tasarruf et” diyor, lüks içinde yüzen.
Zengine “Halkın hâlini anlamıyorsun” diyor, ama kendi de fırsat bulsa üç gün sonra unutur.

Gerçek şu: Bu memlekette haklı çıkmak, aç kalmaktan daha değerli hale geldi.
O yüzden herkes ekonomist, herkes haklı… ama sofrada hâlâ eksik tabaklar var.