Bu ülkede herkes ahlak bekçisi.
Herkes dürüstlükten yana.
Herkes adalet istiyor.

Ama nedense adalet hep başkasına lazım.

Kendi çıkarı söz konusu olunca;
yalan “küçük”,
torpil “mecburiyet”,
haksızlık “sistem böyle” oluyor.

Kimse kendine bakmıyor.
Herkes karşısındakini tartıyor.

Birine kızıyoruz: “Ahlaksız!”
Aynı işi kendimiz yapınca: “Benim şartlarım farklı.”

İşte bu ülkede ahlak tam olarak burada bozuluyor.
Büyük skandallarla değil, küçük bahanelerle.

Bir tanıdık kayırılıyor:

“E biz almasak başkası alacaktı.”

Bir hak yeniyor:

“Zaten hak eden almıyor ki.”

Bir yalan söyleniyor:

“Beyaz yalan canım.”

Beyaz yalanlar birikti,
ülke griye döndü.

Herkes dürüstlük dersi veriyor ama kimse sınava girmiyor.
Çünkü sınavın adı belli: Menfaat.

Menfaat gelince;
kitaplar kapanıyor,
nasihatlar susuyor,
vicdan uçak moduna alınıyor.

Sosyal medyada ahlak timsaliyiz.
Gerçek hayatta “idare ederizci”.

Tweet’te adalet,
işte torpil.

Paylaşımda vicdan,
pratikte kurnazlık.

Sonra da soruyoruz:
“Bu ülke neden böyle?”

Çünkü herkes ahlaklı…
kendine sıra gelene kadar.