Günümüz ekonomisi, adeta bir kara delik gibi insanların hayatını yutuyor. Sokaktaki esnaf siftah yapmadan dükkânını kapatıyor; bir kahvehanenin önünden geçiyorsunuz, içeride yalnızca birkaç yaşlı oturuyor, gündelik hayatın sıkıntıları yüzlerinden okunuyor. Market rafları dolu ama cüzdanlar boş; insanlar indirimleri bile çekince, ne alacağını düşünüyor. Kredi kartı borçları, ihtiyaç kredileri, faturalar… Almış başını gidiyor. İnsanlar, maaşlarının çoğunu borca ödemek için ayırıyor; kalan azıcıkla ise hayatlarını sürdürmeye çalışıyor.

Emekliler mi? Onlar artık geçim derdinde kaybolmuş, bitmiş bir nesil. Maaş yetmiyor, ilaç, kira, elektrik… Hayatın yükü altında eziliyorlar. Bir emekli, “Ay sonunu getiremiyorum, doktora gitmekten korkuyorum” diyor. Gençler evlenmeyi hayal bile edemiyor; evlilik masrafları, düğün borçları, kira derken hayaller borca batıyor. Boşanmalar arttı, mutsuzluk çoğaldı. Kimileriyse intiharın kıyısında, bazıları cinnet geçiriyor; borç ve geçim kaygısı akıl sağlığını paramparça etmiş durumda.

Ama ekranlarda hâlâ pembe tablolar çiziliyor. “Her şey yolunda, ekonomi düzeliyor” diyenler, gerçek hayatı görmüyor, görmek istemiyor. Onlar için refah, sadece grafiklerde, rakamlarda, sunumlarda var. Fakir daha fakirleşiyor, zengin daha da zenginleşiyor. İnsanlar arasındaki ekonomik uçurum derinleştikçe derinleşiyor.

Parasızlık yüzünden insanlar mutsuz; sadece hayat standartları düşmüyor, umutları da tükeniyor. Çocuk sahibi olmak, ev almak, hayal kurmak lüks hâline gelmiş. Bir kadın, “Kızımı okutmak istiyorum ama kredimi ödeyemiyorum, ne yapacağımı bilmiyorum” diyor. Bir başka genç, “Evlenmek mi? Borçtan başka hayalimiz yok artık” diye ekliyor. Bir yanda borç batağında ezilenler, diğer yanda servetini katlayanlar. İnsanlık, dijitale yüklenmiş, ama vicdanını güncelleyememiş. Sosyal medya, ekranlar, reklamlar… Her şey sahte bir mutluluk maskesi altında.

Gerçek şu: İnsanlar borç altında eziliyor, mutsuzluk yükseliyor, hayat pahalı. Pembe tablo çizmekle hiçbir sorun çözülmez. Siftah yapamayan esnaf, emekli, genç, işsiz… Hepsi aynı gemide, ama kaptanlar hâlâ gökyüzüne bakıyor, denize bakmıyor.

Artık bu pembe yalanlar, karnı aç, borçlu ve tükenmiş halkı doyuramaz. Hayat, acımasız ve pahalı; gerçekleri görmek ve çözüm üretmekten başka çare yok. Ve sokakta, markette, kahvehanede, evlerde hâlâ borçla boğuşan binlerce hayat bunu haykırıyor.

Hakan Dikmen 

Hakikati Yazmak Cesaret İster