27 Haziran’daki hutbede “kamu hakkı dokunulmazdır” vurgusu yapıldı. Bu söz, yalnızca cami kürsülerinde değil, hayatın her alanında yaşamalı:
Trafikte yayaya yol vermek, iş yerinde ekip arkadaşının fikrine kulak vermek, sosyal medyada farklı görüşlere tahammül etmek… Çünkü kamu hakkına saygı göstermek; toplumda barışı, işbirliğini ve güveni besler.

Ama bizde bu işler öyle gitmiyor.
Bir hutbede kamu hakkından bahsedilir, sonra camiden çıkan vatandaş ilk işini belediyenin bankını tekmeleyerek yapar. Bir yandan “kul hakkı yemem” der, öte yandan devletin kâğıdını evde kullanır. Biz bu ikiyüzlülüğü dinle süsleyip vicdanla paketliyoruz; sonra da temiz kalpli Müslüman pozuyla sokakta yürümeye devam ediyoruz.

Diyanet’in hutbesi elbette doğruydu. “Kamu hakkı kul hakkıdır” dediler, peki bu hak nerede başlar nerede biter?
Çocuk parkına çöp atan adam mı kamu hakkını ihlal eder sadece?
Hayır.
Torpille işe giren de eder.
Hakkı olmadığı halde üç maaş alan da.
Milletin vergisiyle keyif süren, sustukça güçlenen de kamu hakkının hırsızıdır.

Hukuk bir şey diyebilir. Ahlak başka. Ama vicdan diye bir ölçü var, işte onu kaybettik.
Artık “yapma” diyen iç sesimiz yerine “herkes yapıyor” diyen dış sesimize kulak veriyoruz.
Ve ne yazık ki, bu ülkenin en büyük sorunu artık hırsızlık değil, hırsıza özenenler.

Peki bu hutbe sadece bir metin olarak mı kalmalıydı?
Camide dinlenip AVM’de unutulacak kadar değersiz mi?
Hayır dostum.
Bugün kamu hakkına sahip çıkmak, yarının çocuklarına temiz bir mahalle, adil bir sınav, hakkaniyetli bir işe alım bırakmak demektir.
Okulda, trafikte, sosyal medyada, iş yerinde...

Kamu hakkına saygı göstermek, hem insanî hem inkıyadî bir görevdir—ve bu duyarlılıkla yükselen toplumlar, güçlü medeniyetler inşa eder.

Ama unutma:
Bu medeniyet, kimin ne söylediğiyle değil, kimin nasıl yaşadığıyla inşa edilir.