Ekmeğe muhtaç olmak

Hangi çöp konyetnırının yanından geçsek kesin bir poşet ekmek. Yiyeceğimiz kadarını yedikten sonra, kalanını çöpe atmaya kadar gitti durum. Vakti zamanı geldi ve artık nimetin bizden kaçmasını beklemekten başka çaremiz de kalmadı…

globalbakış/özel-yorum-haber

Değil mi ki hemen her ekranda açlıktan ölen çocukları görürken, bir tas un için büyük bir heyecan yaşayan ve gözyaşlarına boğulanları görürken; büyük bir umursamazlıkla sanki bize olmayacakmış, bize hesap sorulmayacakmış gibi vurdumduymaz bir tavırla hayata devam etmek, boşuna çırpınışın diğer adıdır.

Bekleyelim artık, eli kulağında.

İçimizde o kadar çok diplomalı veya diplomasız cahilimiz var ki! 

Otoparklar ağzına kadar tıklım tıklım, pastaneler, lokantalar, AVM ler, konser salonları. Bu arada tatil yerlerini saymıyorum bile, sözüm ona tatil adında benliklerinden kaçanların çoğusu, eğlencenin hızını alamamış Yunanistan ve hatta Balkanlar turuna dahi çıkmış durumda. 

Avrupa’ya gidenleri bir zamanlar parmakla gösteren toplumumuz, şimdilerde özellikle de unutmuş olduğu maneviyatına kafa tutarak, kaosumuz için senaryo yazarlarının isteği doğrultusunda çağ atlamış olduğundan, nimetle alay ederek poşet içerisinde onu çöpe atmaya kadar ilerletmiş olduğu savurganlığına böylesi yeni icatlar eklemektedir.  

Ki

Yeni doğmuş çocuğa sözde mevlit adı altında, hoş geldin partisi yapmaya kadar da ilerletmiş olduk saçmalığımızı. 

Çıplaklığımızı savunduğumuz kadar manevi değerlerimizin çok az bir kısmını savunmuş olsa idik, şimdilerde gerçek anlamda bu dünyanın tek söz sahibi olabilirdik. 

O günlerden, bugün poşet içerisinde nimet olan ekmeği çöpe atmaya kadar geldik. 

Tüm bunlara rağmen bizlere her ortamda “açız aç” diye bağırttırarak, açlığımızı hatırlatanların gözü aydın.

Yine de,  

Mübarek olsun, ne diyelim. 

O çöpe attığımız nimete muhtaç olduğumuz gün, her ne kadar aklım kesmese de umarım ki kapılarımız birbirimize açık olur.