Gel dostum, sana Türkiye'de değişik bir hikaye anlatayım. Bir gün Türk mezarlığında dolaşırken, tam anlamıyla bir politika şovuna şahit oldum. Mezar taşlarında sloganlar yazan ve oy kullanmaya giden ölüler vardı! Demek ki, demokrasi ölümü bile aşabiliyordu. İlk olarak, bir mezar taşında 'Adaletin mezarı burası değil!' yazıyordu. Sanki mezarlık bir miting alanına dönüşmüştü. Diğer mezar taşlarında da çeşitli sloganlar vardı: 'Ölülerin sesi susmaz!', 'Kemikler de demokrasi ister!' gibi şahane ifadelerle donatılmışlardı. Ölüler bile, slogan yazmakta ve seslerini duyurmakta geri kalmıyordu. Sonra, bir anons duyuldu ve mezarlığın ortasında bir platform belirdi. İskeletler, takım elbiseli ölüler, mikrofonlarını alıp kalabalığa hitap etmeye başladılar. 'Parti iskeletleri' olarak adlandırılan bu ekip, her biri farklı siyasi partilerin temsilcisiydi. Demokratik bir atmosferde demeçler veriyor, tartışmalar yapıyor ve birbirlerine mizahi göndermelerde bulunuyorlardı. Demek ki, politika ölüm bile olsa, her yerde politikacılar ortaya çıkabiliyordu! Tabii ki, oy kullanma merasimi de kaçırılmazdı. Sandıklar konuldu ve iskeletli eller oy pusulalarını işaretlemeye başladı. Sırayla oy veren ölüler, kuyruklar oluşturmuş ve demokratik haklarını kullanıyordu. Kimse kimsenin oyunu çalmaya cesaret edemiyordu çünkü oyunu çalacak bir şeyleri bile yoktu. Ama demokrasi, ölülerin de hakkıydı! Merakla bir iskelete yaklaşıp sordum, 'Peki, hangi partiye destek veriyorsunuz?' İskelet kıkırdadı ve cevap verdi, 'Biz 'İskeletli Cumhuriyet Partisi'yiz! İddiamız, ölülerin haklarını savunmak ve kabristanlarda adaleti sağlamaktır.' Görünen o ki, ölüler de siyasi arenada kendilerini ifade etme peşindeydiler. Bu mizahi olaylara tanıklık etmek, beni kahkahalara boğdu. Ölülerin bile demokratik haklarını savunduklarını görmek gerçekten de şaşırtıcıydı. Demek ki, Türkiye'deki siyasi partilerin rekabeti, ölüm bile olsa durmak bilmiyordu. Ama en azından ölüler arasındaki politika, daha renkli ve komik bir hale bürünmüştü. Sonunda, bu mizahi ve absürt hikayenin ardından mezarlıktan ayrıldım. Türkiye'de bile ölülerin demokrasiye katılabildiğini görmek, demokrasinin gerçekten de ölümsüz bir değer olduğunu bir kez daha kanıtlıyordu.