Bir zamanlar devletin koruyucu şemsiyesi altında büyüyen çocuklar, bugün yönetim kademelerine aday oluyor. Yetiştirme yurtlarında, sevgi evlerinde, çocuk destek merkezlerinde büyüyen gençler, geçmişin izlerini umutla yoğurarak yarının yöneticileri olma yolunda kararlı adımlarla ilerliyor.

Devlet koruması altında yetişen bireylerin karşılaştığı önyargılar, eğitimde ve istihdamda yaşadıkları eşitsizlikler uzun yıllar boyunca kamuoyunun gözünden kaçtı. Ancak artık bu gençler, yaşadıkları zorlukları birer engel değil, topluma hizmet etme yolunda birer güç kaynağı olarak görüyor. Kendilerini yalnızca kendi hayatlarını kurmakla sınırlamayan bu nesil, topluma borç bildiği mücadeleyi şimdi kamu hizmetinde sürdürüyor.

Birçok ilde ve ilçede belediye meclis üyeliğinden sivil toplum temsilciliğine, kamu görevliliğinden yerel yöneticiliğe kadar uzanan yolda bu gençlerin sesi daha çok duyuluyor. Onlar yalnızca bir makamın değil; geçmişte sesi duyulmayan binlerce çocuğun, yoksulluğun, terk edilmişliğin ve umudun temsilcisi olarak sahneye çıkıyor.

Özellikle genç adayların öne çıktığı bu yeni dalga, hem toplumsal eşitliğini hem de sosyal adaleti temel alan bir vizyonla hareket ediyor. Koruma altında büyüyen gençler yıllarca "yapamazsın" denilen rolleri birer birer üstlenerek, toplumsal dönüşümün öncüsü oluyor.

Bu çocuklar, bir kurumun duvarları arasında büyümüş olabilir; ama hayalleri o duvarları aşalı çok oldu. Onlar, devletin şefkatiyle büyüyüp şimdi aynı şefkati halka sunmaya hazırlanan bir nesil.

Bugün sesleri daha gür. Çünkü artık sadece geçmişlerini anlatmıyorlar, geleceklerini inşa ediyorlar. Yönetmeye talip olan bu çocuklar, bir devletin yalnızca koruyucu değil, dönüştürücü gücünün de simgesi.

Bu ülkenin sokaklarında büyüyen her çocuğun, bir gün bu ülkeyi yönetme hakkı vardır. Ve şimdi o gün yaklaşıyor.