Bir zamanlar cumhuriyetin kalbiydi CHP. Bir fikir, bir dava, bir halk hareketiydi. Bugün ise o kalp, sanki ritmini kaybetmiş gibi. Şaibeli kongreler, şaibeli ilişkiler, şaibeli koltuklar… Cumhuriyetin Partisi, cumhuriyetin özünden her geçen gün biraz daha uzaklaşıyor.

Kuruluşu mücadeleyle, yeniden doğuşu sancıyla dolu olan bu parti, şimdi kendi içinde kaybolmuş durumda. Ne halkla bağ kurabiliyor, ne de tabanının sesini duyabiliyor. Erzurum’daki il başkanı tartışması bunun sadece küçük bir örneği. Berhan Şimşek’in iddiaları ortada. Peki Genel Merkez ne yaptı? Koca bir hiç. Görmezden geldi. Neden? Çünkü belli ki o koltuğun altında sadece bir kişi değil, birçok hesap oturuyor.

CHP, iktidarı eleştirmekten vazgeçip kendi içindeki çürümeyi süslemeye başlamış. “Muhalefet” kelimesinin içi boşalmış durumda. Kendi içinde demokrasiyi işletmeyen bir parti, ülkeye nasıl demokrasi vaat edebilir?

Artık sorulması gereken soru şu: Bu parti hâlâ Atatürk’ün partisi mi, yoksa koltuk sevdalılarının çıkar kooperatifi mi? Kurucu değerlerin üzerine gölge düşürenlerin, o altı oku taşımaya hakkı var mı?

Bir zamanlar “halk” adına yola çıkan CHP, bugün halktan kopmuş bir bürokrasi labirentine dönüşmüş durumda. Taban dertli, tavan rahat. Sokağın sesini duyan yok, çünkü herkes kulislerde.

Atatürk’ün mirasına sahip çıkmak sadece nutuk atmakla olmuyor. O miras, adaletle, dürüstlükle, şeffaflıkla korunur. CHP’nin bugünkü hali, o mirasın önünde eğilen değil, üzerinde tepinmeyi tercih edenlerin elinde.

Cumhuriyetin Partisi, cumhuriyetin ilkelerine sırt çevirdikçe, halk da ona sırtını çevirecek. Çünkü halk kandırılmayı değil, samimiyeti ister. Ve samimiyetin olmadığı yerde ne değişim olur, ne umut.