Toplumlar, acılardan doğar. Dayanışmayla büyür, birlikte hareket ettikçe güçlenir. Ancak ne yazık ki günümüz toplumunda en basit birlik çağrısı bile ya görmezden geliniyor ya da siyasi kaygılarla susturuluyor. Peki biz ne zaman birlikte olacağız?

Yıllardır aynı çatı altında, aynı sokaklarda yaşayan insanlar birbirine yabancı. Bir sorun yaşandığında gözler başka yöne çevriliyor. Oysa ses çıkarmak, yan yana durmak, el uzatmak bu kadar zor olmamalı.

Bugün bir dernek, bir öğrenci, bir anne ya da bir yetim sesini yükselttiğinde yalnız bırakılıyor. Destek bekleyen bir kurum, yalnızca "destek verilirse zarar görürüz" korkusuyla susturuluyor. Çünkü birlikte olmak, birilerinin konfor alanını tehdit ediyor.

Ama bazı gerçekler vardır, göz ardı edilse de değişmez. Gerçek şudur: Biz bir olursak kazanırız. Biz yan yana durursak, kimse bizi kolay kolay yıkamaz. Yıllarca hor görülen, yok sayılan çocuklar bugün yönetime talipse, bu devletin bir başarısıdır. Ama bu başarıyı daha ileri taşımak, sadece onların değil, hepimizin sorumluluğudur.

Bugün hâlâ “Birlikte hareket etmek bu kadar mı zor?” diye sormak zorunda kalıyorsak, bir yerde bir yanlış yapılıyor demektir.

Bu yazı bir isyan değil, bir çağrıdır:
Artık korkmadan, çekinmeden, yargılamadan birleşelim. Çünkü hiçbir mücadele tek başına kazanılmaz. Ve unutmayın: Gerçek bazen acıdır, ama sustukça daha da ağırlaşır.