Gözün gözü göremediği bir gecede, ayın zifiri karanlığında yola çıkmıştım. Kendimi karanlığın içinde saklanmış gibi hissediyordum. Yürümeye çalışırken düşüp yeniden ayağa kalkmaya çalışırken elim bir ağaç dalına değdi, ona tutundum. Ağacın dalı uzattığım elimi kavrayınca ürperdim. Karanlıkta parlayan ağaç dalı ‘’korkma, elinin acımasına aldırma ve sakın dalımı bırakma. Sımsıkı tut, tut ki yeniden ayağa kalkabilesin’’ diye fısıldamış, bende onu duyabilmiştim. Ne oluyor, karanlığın içinde kulağıma fısıldayan nedir diye anlamaya çalışıyordum. Bakınca gördüğüme şaştım kaldım. Yer ile gök yaratıldığı zamanda yaratıldığını duyduğum, dalları ve budakları gümüş, yaprakları altın, gövdesinden bir hayat ağacı karanlıkta karşımdaydı. Tüm zarafeti ile dikilen ağacın dallarına kin, nefret, öfke, öç, intikam, dedikodu gibi ne kadar pislik varsa bir yılan gibi sarılmışlardı. Üşenmeyip bu pisliklerin hepsini tek, tek toplayıp, attım. Kaybedenler buralarda kolayca bulabilsinler diye ağacın dalına önce umudu astım. Durmayıp birer, birer merhaba, günaydın, iyi günler, özür dilerim vb. gibi ağacı olduğundan daha parlak ve güzel gösterecek bütün güzel duyguları sırayla yerleştirdim. Gülen yüzlerden de bolca astıktan sonra karşısına geçip baktım. Hah dedim işte şimdi çok güzel olmuş. Artık kimsenin doktora gidip uyuşturucu ilaçlardan yazdırmasına gerek kalmamıştı. Görenler iyilikle tebessüm edecek ve hayatına öyle devam edebilecekti. Çünkü tebessüm eden insanların beynindeki güvensiz duygular azalır, stres hormonu olarak bilinen kortizol düzeylerinde artışa neden olurdu. Daha fazlasını kim isteyebilirdi ki! Yüzünüzden tebessüm eksik olmasın…