Aralık denilince çoğumuzun aklına ilk olarak yılın on iki ayından biri gelebilir. Yok, öyle sanılmasın. Henüz kilitli kapıların icat edilmediği, hatta kilidin bile ne olduğunun bilinmediği zamanları aklınıza getirin. Dışarıdan gelen misafirin içeriye adım atması ile birlikte oturanların fırlayıp ayağa kalkmasın hatırlayın. Başköşede oturacağı yerin gösterilmesini, odadaki herkesin saygı ile tek, tek bıkmadan usanmadan hal hatır sormasını gözünüzün önünden geçirin. Misafirden yaşça çok büyük olanlar ayağa kalkmakla, misafirlerine başköşede yer göstermekle acaba ne kaybettiler? Bana sorarsanız çok şey kazandılar ama hiçbir şey kaybetmediler. Çünkü onlar gönül kapılarını aralık bırakmışlardı. Sevginin, hoş görünün, alçak gönüllüğün insanı küçültmeyeceğini çok iyi biliyorlardı. Selamımızı verdiğimiz soframızdaki çayı, çorbayı paylaştığımız zamanlar, eve bir paket kibrit alırken ''ya komşum isterse, ya ona da lazım olursa'' diye ihtiyacımız olmadığı halde iki tane birden aldığımız, okul yoluna düşmüş çocukların eline şekeri, yumurtayı tutuşturan annelerin yanından koşarak uzaklaştığımız zamanlar kaybolup gitti. Şimdi ara ki bulasın ama çok zor bulamayacağız. Zamanla her şey çok değişti, insanlık değişti. Hem ev hem de gönül kapılarımızı kilitledik. Acaba aralık bıraksaydık daha iyi olmaz mıydı? Zamanımız insanının sadece paranın, arabanın veya lüks yaşamın peşinde koştuğunu görünce, üç kuruşluk menfaati, herhangi bir işe girebilmek veya bir makamda oturabilmek için aklını değil de bedenini kullandığını, menfaat sağlayacağı kapılarda sabahladığını görünce çok korkuyorum çok. İşte o zaman Fakir Baykurt'un dediği aklıma geliyor: Allah'ın gözünü boyarım sanıyorsun, öyle mi? Yavaş gel bakalım! Üzgünüm boyayamayacak bunu yapamayacaksınız. Tüm bunların yanında elbette gönül kapılarını aralık bırakan dostlarımız da var. Ben de varım. Kış aylarından aralık ayı geldi ama unutmayın diye söylemek istedim. Yolunuz düşer ise haberiniz olsun, gönül kapılarımız da ev kapılarımız da aralık. Selametle kalın…