Üzülerek belirtmek gerekir ki, bazı yönetim katları, toplumsal açlığı önlemek ve adaletsizlikleri azaltmak yerine, daha da derinleştiren bir etkiye sahip olmuştur. Toplumsal adaletin sağlanması ve ihtiyaç sahibi kesimlerin desteklenmesi yerine, açlığı artıran ve yoksulluğu körükleyen politikaların tercih edilmesi, birçok sorunun kökenine işaret etmektedir. Yönetim katındakilerin, kişisel çıkarlar ve güç hırsı doğrultusunda, ekonomik ve sosyal politikaları çoğu zaman öncelikleri arasında tuttuğu gözlemlenmektedir. Toplumsal refahın ve adaletin sağlanması yerine, zenginlik ve imtiyazların korunmasına odaklanan politikalar, toplumun en zayıf kesimlerinin daha da güçsüzleşmesine ve açlığın yaygınlaşmasına neden olabilmektedir. Ekonomik büyüme ve refahın adaletli bir şekilde dağıtılması, toplumsal açlığı önlemek için temel önem taşırken, bu dengenin bozulması ve gelir eşitsizliğinin artması, sosyal sorunların kökten çözülmesini engelleyebilir. Eğitim, sağlık, barınma ve temel ihtiyaçların karşılanması gibi temel hakların sağlanması yerine, bu alanlarda yapılan kısıtlamalar ve kesintiler, açlığı ve yoksulluğu derinleştirebilir. Bu durumda, toplumun farklı kesimlerinin bir araya gelerek sosyal adaletin sağlanması için çaba göstermesi ve yönetim katında değişim talep etmesi önemlidir. Şeffaf ve hesap verebilir yönetimler, halkın ihtiyaçlarına uygun politikalar geliştirerek, toplumsal açlığı ve adaletsizliği önlemek için adım atabilirler. Sonuç olarak, açlığı önlemek ve toplumsal adaleti sağlamak, yönetim katındakilerin sorumluluğunda olan önemli bir görevdir. Kişisel çıkarlar ve güç hırsı yerine toplumun refahını ön planda tutan politikalar ve adil bir ekonomik yapı, toplumsal açlığı önlemek için etkili bir çözüm yolu olacaktır. Necat Kacan