Cenabı Mevla bile kullarına her gün seslenirken,
sen oturduğun koltuktan burnunu indirip bir “günaydın” bile diyemiyorsun.
Ne oldu? Koltuk biraz mı büyüledi seni?
Unuttun mu, o koltuğu sana veren de, bir günde almasını bilen de aynı kudret!
Ufak tepelere çıkınca dağ zannedenlerdensin galiba…

Bir zamanlar o kapıdan selam vererek giriyordun, şimdi başını çevirmeden yürüyorsun.
Yüzünü değil, vicdanını kaybetmişsin farkında olmadan.
Kibir öyle bir hastalık ki, bulaştığı insanın kalbini taş eder, gözünü perde eder.
Artık kimseyi görmezsin, sadece kendini izlersin o daracık aynanda.

Halbuki bir selam, bir tebessüm… İşte o, insanı insana yakın eder.
Sen makamla büyüdüğünü sanırsın ama aslında küçülürsün