Bir laf etmişler: "İtin biri beni tanımıyormuş."
Koca keşif! Sanki tanısaydı hayatın anlamı çözülecek, kainat sırlarını açacaktı. İnsanın değeri, sokaktaki üç beş kelimesi bozukların ağzına mı bakar?
Asıl mesele şu: İtin biri beni tanımıyor değil; kendini bile tanımıyor. Aynaya bakıyor ama gördüğü sadece derme çatma bir suret. Karakter desen, kirada. Vicdan? Onu da ipoteklemiş çoktan.
Bugün herkes birbirini tanımakla övünüyor. "Ben onu tanırım, ben bunu bilirim." Ne fayda? Tanıdığın insanlar erdemli mi, yoksa seninle aynı bataklığa mı saplanmış? Mesele kim kimi tanıyor değil, mesele kim kendini tanıyor.
Benim derdim, tanınmak değil. Zaten bu çağda tanınanların çoğu şöhret değil, rezaletle anılıyor. Önemli olan ismimin sokaklarda yankılanması değil; geride bırakacağım sözün, duruşun, onurun ağırlığı.
Kısacası:
Beni tanımayan çok olabilir.
Hatta tanıyan da umurumda değil.
Ama kendini tanımadan ahkâm kesenleri ciddiye almak bile israf.
O yüzden, itin biri beni tanımıyormuş… Ne güzel! Tanımaması, bana verilmiş en büyük hediye.