Sistem öyle bir hâle geldi ki, artık kimse ne yediğini, ne içtiğini sormuyor. Sorulan tek şey: "Kime ne verdin de bu kadar rahat oldun?" Çünkü artık yetenek değil yaltaklanma, emek değil entrika, vicdan değil vesayet geçiyor.
Dabak gibi sindirilmiş, bastırılmış, ezilmiş insanlar var sokaklarda. Ses çıkarmazsan aç kalıyorsun, eğilmezsen dışlanıyorsun, yağ çekmezsen iş bulamıyorsun. Ve bu düzende sen, senliğini kaybediyorsun. Onur, gurur, duruş... Bunlar sadece eski kitaplarda geçen kelimeler artık.
Bir zamanlar "Ekmeğimi taştan çıkarırım" denirdi. Şimdi ise "Yeter ki karnım doysun, kimin artığı olduğunun önemi yok" deniyor. Rezilliğe alışanlar, onursuzluğu meslek hâline getirmiş. İt bokuna muhtaç olanlar, artık kendi çukurunu kazmakla meşgul.
İnsanlar aç değil aslında. Açgözlü! Karnı doyunca gözü doymaz, gözü doyunca hırsı durmaz. Bir gün bakıyorsun, adam kendini sattığı yerin bekçisi olmuş. Kimseye laf ettirmez, çünkü efendisi değişirse yemliği de değişir.
Hani diyoruz ya "Herkes hak ettiğini yaşar" diye... Hayır! Bu düzende dürüst olan cezalı, arsız olan ödüllü. Sistem yoz, insanlar yorgun. Kimi cebini doldurmak için eğilir, kimi kalbini satarak yükselir. Ama sonunda hepimiz o çamurun içindeyiz. Kimi yüzüyor, kimi batıyor ama herkes pisleniyor.
Hakan Dikmen
Hakikati Yazmak Cesaret İster