İnsan yapay zekâyı geliştirdi, ama gerçek empatiyi unuttu. Wi-Fi sinyali güçlü, ama merhamet çekmiyor.
İnsanlık artık 7/24 çevrim içi… Ama iç dünyası çevrim dışı.
Her şey dijitalleşti: alışveriş, eğitim, sağlık, hatta dostluklar.
Bir tek vicdan hâlâ analog.
Biri yerde bayılırsa, önce video çekiliyor.
Çocuklar açlıktan ağladığında, yorumlar "üzücü"yle sınırlı kalıyor.
Haberleri paylaşıyoruz, ama harekete geçmiyoruz.
Çünkü biz artık duyguları da ekran süresine sığdırıyoruz.
Yapay zekâ gelişti, robotlar yürümeyi öğrendi, dronelar paket taşıyor…
Ama insanlar birbirine selam vermeyi unuttu.
Komşuluk internet bağlantısı gibi: arada kesiliyor, çoğu zaman çekmiyor.
Sosyal medyada "duyarlılık" gösteriyoruz.
Ama ekranı kapatınca herkes kendi küçük dünyasında kayboluyor.
Dijital kahramanlık çok, gerçek iyilik çok az.
Çocuklar tabletle büyüyor ama tokatla susturuluyor.
Aileler aynı evde ama farklı ekranlarda yaşıyor.
Dostluklar mesajlaşmadan ibaret, aşklar "çevrimiçi görüldü"ye indirgenmiş.
Kısacası: teknoloji hızla ilerliyor, ama insanlık tekliyor.
Evet, bu çağda telefonlar ısındığında hemen soğutucu alıyoruz.
Ama yüreği yanan birine "geçmiş olsun" bile demiyoruz.
Çünkü artık empati değil, etkileşim peşindeyiz.
İnsanları değil, algoritmayı memnun etmeye çalışıyoruz.
Belki de asıl güncellememiz gereken şey telefonlarımız değil, vicdanımız.
Çünkü bu çağda teknoloji ileri, ama insan hâlâ geride.